تو دنیا خودتو از کسی پس نگیر شاید تنها چیزی باشه که اون داره...

وقتی میگی دوست دارم خوب به این جمله فک کن شاید نوری رو روشن کنی که با خاموش کردن اون به خاموش شدن او ختم شه...

زخمی بر پهلویم است...

روزگار نمک می پاشد و من پیچ و تاب میخورم و همه گمان می کنند که من می رقصم...

بعضی وقتا دوس دارم وقتی بغضم میگیره

خدا بیاد پایین و اشکامو پاک کنه،

دستمو بگیره و بگه:

آدما اذیتت میکنن؟؟!!!!

بیا بریم..........

داغون تر از همیشه در مسیر زندگی طی می کنم شب و روز های تکراری و خالی از معنادار بودن را...

و تنها چشم دوختم به روزنه ی امیدی که از فردا به قلب پر از غم و تاریکم می تابد

می نویسم در اوج تنهایی ام

از افق های دوری که آن را درک نمیکنی، نمیفهمی

و وسعتش آنچنان زیاد است که من هم از توصیف آن عاجزم

روی این زمینی که تهی از عشق، صداقت،مردانگی و محبت است

پاهایم دیگر توان قدم برداشتن را ندارد، دستانم دیگر سخت دست به قلم می شود

قلبم که از زخم زبانها به درد آمده و از کینه ها لبریز شده

و زبانم به بند آمده از بعضی چیزهای به دور از احساس

و تنها این ذهن خسته و آشفته ی من است

که همه چیز را در یادش می سپارد، همه ی واژه ها، جملات، رفتار و کردارها را

می نویسم در اوج تنهایی ام

تا با هر بار خواندن نوشته ها شوق و انگیزه ام برای رسیدن به فردا بیشتر شود.

فردایی که در آن هیچ خبری از حق باطل کردن نیست

خبری از دروغ و حرفهای پشت پرده نیست

فردایی که من میروم شاید برای همیشه

روزی که آرامش و خوشبختی را لمس میکنم جدای از آدمهای ...

معلم عصبی دفترو روی میز كوبید و داد زد: سارا...

دخترك خودشو جمع و جور كرد،سرشو پایین انداخت و خودشو تا جلوی میز معلم كشید و با صدای لرزان گفت : بله خانوم؟

معلم كه از عصبانیت شقیقه هاش میزد، تو چشمای سیاه و مظلوم دخترك خیره شد و داد زد:چند بار بگم مشقاتو تمیز بنویس و دفترتو سیاه و پاره نكن؟هـــا؟!فردا مادرتو میاری مدرسه میخوام در مورد بچه ی بی انضباطش باهاش صحبت كنم!

دخترك چونه ی لرزونشو جمع كرد... بغضشو به زحمت قورت داد و آروم گفت:خانوم... مادرم مریضه... اما بابام گفته آخر ماه بهش حقوق میدن...اونوقت میشه مامانمو بستری كنیم كه دیگه از گلوش خون نیاد... اونوقت میشه برای خواهرم شیر خشك بخریم كه شب تا صبح گریه نكنه... اونوقت... اونوقت قول داده اگه پولی موند برای من هم یه دفتر بخره كه من دفترهای داداشمو پاك نكنم و توش بنویسم... اونوقت قول میدم مشقامو ...

معلم صندلیش رو به سمت تخته چرخوند و گفت بشین سارا ...

و كاسه ی اشك چشمش روی گونه خالی شد...

(زندگی یعنی درد و رنج....زندگی عذابی بیش نیست)

آن یوسفی هم که برگشت به کنعانش استثنا بود

تو غمت را بخور!

چون یاد می گیرند چگونه درد به دلت بیاورند...

به چه میخندی تو؟

به مفهوم غم انگیز جدایی؟

به چه چیز؟

به شکست دل من یا به پیروزی خویش؟

به چه میخندی تو؟

به نگاهم که چه مستانه تو را باور کرد؟

یا به افسونگری چشمانت که مرا سوخت و خاکستر کرد؟

به چه میخندی تو؟

به دل ساده ی من میخندی که دگر تا به ابد نیز به فکر خود نیست؟

خنده دار است بخند............

گفتی ما به درد هم نمی خوریم...

اما هرگز نفهمیدی

که من تو را برای دردهایم نمیخواستم...